ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္တြက္ခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိမထားဘဲ ေနလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့တစ္ခ်က္က ေနထိုင္စားေသာက္ စရိတ္ေတြ ႀကီးျမင့္တဲ့အခ်က္ပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ တည္းခိုဖို႔ ဟုိတယ္အခန္းခေတြ မတန္တဆ ေစ်းႀကီးေနတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ က်ေနာ္တို႔ သြားခဲ့ကတည္းက အခန္းခေတြ တက္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တည္းဖို႔အတြက္ အေစာႀကီးကတည္းက reservation လုပ္ထားခဲ့လို႔ ေစ်းေတြ စ,တက္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က အရင္ ေစ်းႏႈန္းေဟာင္းအတိုင္း ရလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဟိုတယ္တိုင္းလိုလို သူတို႔ရဲ႕ အရင္ေတာင္းေနက် မူလႏႈန္းကေန သံုးဆ၊ ေလးဆ ပိုျမွင့္ၿပီး ေတာင္းၾကတယ္၊ ဒါဟာ ဟိုတယ္အႀကီးႀကီးကေန ဟိုးေအာက္ဖက္က ေသးေသးေလးအထိ ဒီလိုပါပဲ…၊ တဖက္ကလည္း အခန္းခေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး အခန္းေတြ မေလာက္တဲ့အေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနဖတ္ေန ရျပန္တယ္၊ ေျပာရရင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ Visit Myanmar Year ဆိုၿပီး ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို စၿပီးျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားကတည္းက ၂၀၁၁ ေလာက္အထိ ဟိုတယ္ေတြက အခန္းျပည့္တယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ႐ွားပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ အခုမွ တိုင္းေရးျပည္ေရးက သာသာယာယာ ႐ွိလာေတာ့ လွိမ့္ဝင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ၊ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ အားကိုးနဲ႔ ရတုန္းရခိုက္ေလး သဲ့ယူလိုက္မဟဲ့လို႔ ႀကံစည္ေနၾကပံု ရတယ္၊ သူတို႔ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ ̔မိုး႐ြာတုန္း ေရခံတယ္̕ ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံသာ မတန္တဆ ေတာင္းတယ္၊ ျပန္ေပးရမယ့္ ဝန္ေဆာင္ခ၊ အခန္းအျပင္အဆင္၊ သန္႔႐ွင္းမႈ၊ အစားအေသာက္ စတာေတြမွာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဒုံရင္းကဒံုရင္းပဲ ဆိုေတာ့ တည္းရမယ့္ ဧည့္သည္ေတြဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ̔ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း̕ တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ၊ ျပင္သစ္ စကားပံုေလးတစ္ခုကို ကိုးကားၿပီး ေျပာရရင္ ̔လူတိုင္းက ေစာင္ကို ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ဆြဲတဲ့ အေျခအေန̕ ပါပဲ၊ အတူၿခံဳေနတဲ့ တျခားလူေတြအဖို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္မ႐ွိေတာ့ဘဲ ခ်မ္းပဲတုန္တုန္၊ အေအးပဲပတ္ပတ္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္႐ွိဖို႔အတြက္ ေစာင္ကို ဆြဲဖို႔ အဓိကပဲ…၊
ညီမသူသူရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ မေမ (ေမဓာဝီ)…၊ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူေတြအမ်ားႀကီး ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့၊ တခုတ္တရ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အက္ေဆးေတြ၊ စကားေျပေတြကို စီးဆင္းေစခဲ့ရာ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း…၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတုန္းက အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီစာေပပြဲေတာ္ကို သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ လာတက္ခဲ့တဲ့ မေမရဲ႕ ပါးျပင္မွာ ဒီညေနေတာ့ သနပ္ခါး မေတြ႔မိဘူး၊ ေသြးေနက် ေက်ာက္ပ်ဥ္ႀကီး ဟိုတေလာက ကြဲသြားတယ္ဆိုတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေပပဲလား၊ သနပ္ခါး မပါေပမယ့္ တရားကိုသိတဲ့ မေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔…၊
မေမရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ အစ္မခ်စ္ (ခ်စ္ၾကည္ေအး)…၊ အစ္မခ်စ္နဲ႔က ဒါ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆံုျဖစ္တာပါ…၊ ပထမအႀကိမ္တုန္းက စကၤာပူမွာ…၊ အစ္မခ်စ္ကေတာ့ ျမင္ေနက်ပုံအတိုင္းပါပဲ၊ စကၤာပူမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပေျပ ထိုင္ရင္း မပြင့္တပြင့္ ၿပံဳးတတ္တာက အစ္မရဲ႕ ထရိတ္မတ္ခ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕…၊ း)
အစ္မခ်စ္ရဲ႕ ေဘးမွာက အစ္မျမေသြး (ျမေသြးနီ)…၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာဖက္ေကာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းဖက္မွာပါ ထဲထဲဝင္ဝင္ ႐ွိလွသူ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက စာေတြကို ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြထက္ လမ္းေဖာက္စီးဆင္း ေစခဲ့သူ၊ ေမာင္တစ္ထမ္း၊ မယ္တစ္႐ြက္ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး စာေပေမာင္ႏွမေတြအေပၚ အၿမဲပဲ အကူအညီေပးတတ္သူ…၊ အစ္မျမေသြးက ̔တို႔က.. ညီလင္းသစ္ဆိုတာ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ̔ လို႔ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ့ၾသပံုနဲ႔ ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ပံုကို ျမင္ဖူးထားလို႔ ႏုနယ္ေျပျပစ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီးသိထားတဲ့အတြက္ တကယ္တမ္း ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိပါဘူး…၊ း)
အစ္မျမေသြးရဲ႕ ညာဖက္မွာထိုင္တာက ကိုညိမ္း (ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔နားခိုရာ)…၊ ကိုညိမ္းက စကၤာပူမွာ တိမ္ေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့ရာက ျမန္မာျပည္မွာ နားခုိရာ ျပန္ျဖစ္ေနသူ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက က်ေနာ့္ကို ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ပို႔ရင္း MRT မွားစီးမိတဲ့အျဖစ္ကို ခမ်ာမွာ အခုထိ အားနာလို႔ မဆံုးေသးတဲ့ပံု…၊ အစ္မျမေသြးကို ျမင္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိတဲ့ က်ေနာ္က ကိုညိမ္းကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္၊ က်ေနာ္သိထားသေလာက္ သူေနတဲ့ေနရာက ေဝးပါတယ္၊ အဲဒါကို ညပိုင္းျပန္ရမွာေတြ ဘာေတြမစဥ္းစားဘဲ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့တာ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ အေနနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကိုညိမ္းက အခုျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပုဆိုးဝတ္မိုးတိမ္ အျဖစ္နဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး…၊
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုျမစ္ (ျမစ္က်ိဳးအင္း)နဲ႔ မျမတ္မြန္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဇတ္သဘင္ေလာကအေပၚ ေက်ညက္ပိုင္ႏိုင္ပံုကို သတိထားမိရာက စ,လို႔ ကိုျမစ္ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကို က်ေနာ္ဖတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕မွာ ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းထားေလ့႐ွိတဲ့၊ ကင္မရာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးအျဖစ္ အမွတ္ထင္ထင္ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ ဦးထုပ္က မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ ကိုျမစ္နဲ႔က်ေတာ့ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ၊ သူကလည္း ဒါကို သိေနပံုရတယ္၊ အခုလို ညဖက္လာတာေတာင္ ႐ိုးရာမပ်က္ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းလို႔...၊ ‘ညစာ စားေနတုန္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ မခြ်တ္တမ္း စြဲလမ္းမႈနဲ႔မ်ား သူေဆာင္းထားမလား မသိဘူး’ လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိတာကို ကိုျမစ္ ရိပ္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ ခဏေနေတာ့ ဦးထုပ္ေလးကို တ႐ိုတေသ ခြ်တ္ၿပီး လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ခ်ထားလိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္...၊ း)
မျမတ္မြန္ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ဝမ္းသာသြားမိတယ္၊ ကိုရန္ေအာင္ ထုတ္ခဲ့တဲ့ “သက္တံ့ဆယ္စင္း” မွာ တစ္အုပ္ထဲ အတူပါခဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ဆံုခြင့္ရတာ ဝမ္းသာစရာပဲ မဟုတ္လား၊ သူ႔ရဲ႕ ‘ေမတၱာျဖင့္မိုး၊ ႏွလံုးသားႏွင့္ကာ’ နဲ႔ ‘မသိကိန္း၏တန္ဖိုး’ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးက အင္မတန္ရသေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳေတြပါ၊ သက္တံ့ဆယ္စင္းရဲ႕ ရီဗ်ဴးတစ္ခုမွာလား မသိဘူး သူ႔ကို ဖြဲ႔ထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ တ႐ုတ္မင္းသမီးေခ်ာ ေခ်ာသည့္ျမတ္မြန္... ... ဆိုၿပီးေတာ့...၊ အင္း... ဒါဟာ ေရးသူရဲ႕ အလြန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူးလို႔ ခဏခ်င္းမွာ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္…၊
ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ဖို႔ ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ညီမမိုး (မိုးေငြ႔) နဲ႔ မပ်ိဳးယုဝသုန္ (မမဝသုန္ႏွင့္အျပာေရာင္ေတာင္တန္းမ်ား)…၊ ညီမမိုးက ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို စက္နဲ႔လွည့္ထုတ္ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထုတ္လုပ္မႈ အားေကာင္းသူပါ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အင္တာနက္ ေကာ္နက္႐ွင္ ေႏွးေႏွးျမန္ျမန္ သူ႔ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကေတာ့ မွန္မွန္ပါပဲ၊ အက္ေဆးလွလွေလးေတြ၊ ေထာင့္မ်ိဳးစံုက ေရးထားတဲ့ အိန္ဂ်ယ္စာစုေတြဟာ မိုးေရပက္ျဖန္းထားတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြလို အေသြးစံု၊ အဆင္စံုနဲ႔…၊ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ̔မိုးေငြ႔ဆိုတာ ေကာ္ဖီခါးခါးအႀကိဳက္နဲ႔ ဖက္႐ွင္တအားမိုက္သူ… ̔ လို႔ ေရးထားတယ္၊ အဲဒီညက ေကာ္ဖီမေသာက္ျဖစ္ၾကလို႔ ပထမတစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီခါးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခါးမွန္း က်ေနာ္မသိရေပမယ့္ ဒုတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ တကယ့္ကို အမွန္ပါပဲေလ-လို႔ တီးတိုးေရ႐ြတ္မိတယ္…၊ း)
မပ်ိဳးယုဝသုန္ရဲ႕ အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြဆီကို ညီမမိုးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ ညက္ေညာတဲ့ စကားေျပေတြနဲ႔အတူ အႏုပညာေကာ၊ အတတ္ပညာပါ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ဖြဲ႔ႏိုင္သူပါ၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ ကာရန္နေဘ အခ်ိဳးညီညီ၊ အသံသာသာနဲ႔ အင္မတန္အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရနံ႔ေတြ ထံုမႊမ္းေနတတ္တယ္၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာ လက္ကေလးေတြပိုက္လို႔ ညီညာျဖျဖ ႐ြတ္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို စိတ္အာ႐ံုမွာ ျမင္ေယာင္လာမိေစ ပါတယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ေရးထားသလို ̔ကမာၻေျမမွာ ကဗ်ာေတြေရ႐ြတ္ဖို႔ ̕ ေရာက္လာသူ ပါပဲ…၊
အဲဒီေန႔ ညေနပြဲကို မလာႏိုင္ေပမယ့္ ကိုဏီ (ဏီလင္းညိဳ) နဲ႔ ကိုကိုး (ကိုကိုးအိမ္)တို႔နဲ႔လည္း ဖုန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္…၊
ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက စာလံုးေတြကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ရန္ကုန္ရဲ႕ ေအာက္တိုဘာ ညေနခင္းတစ္ခုထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ တကယ့္ကို ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ စားပြဲဝိုင္းညစာ ျဖစ္လို႔လည္း အားလံုးတေျပးညီ ပါဝင္စကားေျပာလို႔ ရတယ္၊ Junior Duck ရဲ႕ ဟင္းေတြကလည္း ဟိုးယခင္ကာလေတြက အတိုင္း အရသာ႐ွိဆဲ…၊ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီးဘဲကင္ကို အထူးခရက္ဒစ္ ေပးရမွာျဖစ္သလို ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ကလည္း ဒီတစ္ေခါက္ ဆိုင္အစံုက စားခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ တကယ္တမ္းသာ စကားေတြ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းရဲ႕ အဲဒီညေနခင္းေလးက တိုေတာင္းလွတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကိုယ္စီက ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႔ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူတို႔ေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီညေနခင္းေလးက က်ေနာ့္္အတြက္ေတာ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ထိုးလိုက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုး လိုပါပဲ၊ တစ္ညေနခင္းေလးပဲ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္၊ အမွတ္ရျဖစ္ေနမွာ တကယ့္ကို အေသအခ်ာပါ…။ ။
(စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က ကြန္မန္႔ေရးဖူးတယ္၊ သူမို႔ တင္လိုက္ရင္ အစားအေသာက္ပံုေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ-တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီတစ္ပုဒ္မွာ အစားအေသာက္ပံုေတြ မ်ားမ်ားတင္ျဖစ္သြားပါတယ္၊ လာမယ့္တစ္ပုဒ္မွာေတာ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြ၊ ထင္း႐ူးေတာေတြ ႐ွိရာ ကေလာၿမိဳ႕ေလးဆီ က်ေနာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္…)
ညီလင္းသစ္
၁၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃