ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား

သားကေလး ဒီႏွစ္ပထမတန္း စ,တက္လို႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ အိမ္ကိုျပန္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႕အာဂ်င္ဒါထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးတခု ပါလာခဲ့တယ္၊ ဒီ အာဂ်င္ဒါက ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြဘာသင္ရလဲ၊ ဘာေတြ အိမ္စာေပးလိုက္သလဲ၊ စတာေတြကို ေဖာ္ျပဖို႔အျပင္ မိဘနဲ႔ဆရာ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ေရးစရာ႐ွိရင္ ေရးဖို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့မွတ္ခ်က္ေလးက Bonjour (ဘြန္႐ွဴး) ကို ျမန္မာလို ဘယ္လိုေရးသလဲဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေရးေပးပါ-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွတ္ခ်က္ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာပဲ Bonjour ကို ျမန္မာလို “မဂၤလာပါ” လို႔ ေရးပါတယ္ ဆိုၿပီး ျမန္မာစာလံုး မဂၤလာပါ ကို ေရးလိုက္တဲ့အျပင္ သီးသန္႔ A4 စာ႐ြက္တ႐ြက္မွာလည္း စာ႐ြက္အျပည့္နီးပါး မဂၤလာပါ-လို႔ စာလံုးအႀကီးႀကီး က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ အဲဒီစာလံုးေတြကို ဘယ္လိုေရးတယ္ဆိုတာကို ျမွားေလးေတြနဲ႔လည္း ျပေပးထားလိုက္တယ္၊ ဥပမာ-“မ” ကို တဆက္ထဲ ဆြဲတာ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ဖက္က ေအာက္ဖက္အလယ္ထိ တခါဆြဲ၊ ညာဖက္ကေန ေအာက္ဖက္ကိုဆြဲၿပီးမွ အလယ္က အဆံသတ္ရၿပီး ေရးရတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့၊ ေနာက္ရက္ေတြ သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေတာ့ အဲဒီအတန္းပိုင္ဆရာမက က်ေနာ့္ကိုလာႏႈတ္ဆက္ၿပီး “မဂၤလာပါ” စာလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေပးတဲ့အျပင္ ေရးနည္းပါ ႐ွင္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တခုတ္တရ လာေျပာတယ္၊ A4 စာ႐ြက္နဲ႔ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ “မဂၤလာပါ” ကိုလည္း ပလပ္စတစ္ေလာင္းၿပီး စာသင္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားပါတယ္-တဲ့…၊

တကယ္ေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး ေရးေပးရတာ သား ပထမတန္း ေရာက္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ မူႀကိဳတက္ကတည္းက ဆရာမတေယာက္က ေရးေပးပါဆိုလို႔ က်ေနာ္ ေရးေပးခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒါကိုလည္း အခန္းထဲမွာ ကပ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ ဒီ ဆရာမေတြရဲ႕ ႐ည္႐ြယ္ခ်က္က အတန္းထဲက တျခားဘာသာစကား ေျပာတဲ့ကေလးတိုင္းကို အဲဒီသက္ဆိုင္ရာ ဘာသာစကားရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားေလးကို ေရးခိုင္းၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ အသံထြက္ေတြ၊ ေရးပံုေရးနည္းေတြကို ကေလးတို႔ကို ႐ွင္းျပ၊ နားလည္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သိသေလာက္ သားရဲ႕ အတန္းထဲမွာ ျပင္သစ္စကားအျပင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အီတာလ်ံ စကားေျပာ၊ ဂ်ာမန္စကားေျပာ၊ ႐ု႐ွားစကားေျပာ၊ စပိန္စကားေျပာတဲ့ ကေလးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီကေလးေတြကို ျပင္သစ္စာ သင္ေပးတဲ့အခါ ကမာၻေပၚမွာ ျပင္သစ္စာအျပင္ ေဟာဒီလို တျခားစကားေတြလည္း ေျပာၾက၊ ေရးၾကတယ္ဆိုတာ သိေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြဟာ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေတြးေနရင္းနဲ႔ ဟိုတေလာဆီက မေမ (ေမဓာဝီ)နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ အမွတ္မထင္ စကားေျပာျဖစ္တုန္း သူေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္၊ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြထဲမွာ ျမန္မာစကားကို မေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က အေဖျမန္မာ၊ အေမျမန္မာ၊ ေမြးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေနလာတာကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ၊ ႏိုင္ငံျခားလည္း အလည္အပတ္သေဘာမ်ိဳးေတာင္ မသြားခဲ့ပါဘဲနဲ႔ ျမန္မာစကားကို နားမလည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီကေလးေတြကို ျမန္မာစာသင္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကားကိုသံုးၿပီး ႐ွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာျပတယ္၊ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ အခုေခတ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာင္ ကိုယ္ ျမန္မာလို မေရးတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ကေလးငယ္ေတြ မ်ားလာေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ စကၤာပူမွာေနၿပီး ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြအေၾကာင္း ညီမေလးဇြန္ (ဇြန္မိုးစက္) ေရးဖူးတဲ့ ပို႔စ္တပုဒ္မွာလည္း ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္၊

အဲဒီလို အျဖစ္ေတြၾကားရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္…၊ ကာလံေဒသံအရ အခုေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စကား၊ တ႐ုတ္စကား၊ တျခားဘာသာစကား ေတြကို သင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အမွန္တရားပါ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအလိုက္ ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာင္းမွာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပာေန၊ ၾကားေနရသလို ျမန္မာျပည္မွာ ေန,ေနတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကလည္း အင္တာေန႐ွင္နယ္ေက်ာင္း၊ ပုဂၢလိကေက်ာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာတက္ၿပီး ဘာသာရပ္အားလံုးကို အဂၤလိပ္လို သင္ေန၊ ေျပာေနရတယ္၊ ဒါဟာ ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အေလ်ာက္၊ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေတြ မွိန္လာတဲ့အေလ်ာက္၊ ကမာၻ႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအေ႐ြ႕ေတြ အလွမ္းက်ယ္လာတဲ့အေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥပါ၊ အဂၤလိပ္စကားပဲသင္သင္၊ ျပင္သစ္စကားပဲသင္သင္၊ တ႐ုတ္စကားပဲသင္သင္… ဘာသာစကားဆိုတာ မ်ားမ်ားေျပာတတ္ေလေလ၊ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိေလေလပါပဲ၊ သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘာသာစကားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ဘာသာစကားအေပၚ လႊမ္းမိုး၊ အစားထိုးလာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ခဏေလာက္ရပ္တန္႔ၿပီး ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သား ဒါမွမဟုတ္ သမီးက အိမ္မွာလည္း ကိုယ့္ကို အဂၤလိပ္စကား ဒါမွမဟုတ္ တျခားဘာသာစကားနဲ႔ ျပန္ေျပာတာေတြ မ်ားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ေနၿပီပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေခါင္းေလာင္းသံကို အၾကားသင့္ဆံုး၊ နားစိုက္ေထာင္ဖို႔ တာဝန္အ႐ွိဆံုး လူေတြကေတာ့ မိဘေတြပါပဲ…၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ သားကေလး လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ တကယ္တမ္းေမြးလာတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီကေလးကို ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရမလဲလို႔ တခါမွေယာင္လို႔ က်ေနာ္ မေတြးမိခဲ့ဘူး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဖတေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္က သူ႔သားအတြက္ ထြက္လာမယ့္စကားဟာ ျမန္မာစကားပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုတဲ့ ေသခ်ာမႈပါပဲ၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း သားကေလးေမြးလို႔ တရက္သားအ႐ြယ္ကတည္းက အခု ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္အထိ တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာလိုပဲ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူေတြ အေ႐ွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သားကို က်ေနာ္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ့္အဖို႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျပင္သစ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဲဒီလို ေျပာေနရင္းက သားကို စကားလွည့္ေျပာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္ႏႈတ္ကေန အလိုအေလ်ာက္ ေျပာင္းၿပီး ထြက္လာတာက ျမန္မာစကားပဲ၊ ဒီအတြက္ တကူးတက အားထုတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ သားကေလး ခပ္ငယ္ငယ္ အေစာပိုင္းရက္ေတြတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တခုစဥ္းစားထားခဲ့တယ္၊ အကယ္၍ လူေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔နားမလည္တဲ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ္ကသားနဲ႔ ေျပာေနလို႔ မယဥ္ေက်းတဲ့အသြင္ ေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီအတြက္ ေတာင္းပန္ၿပီး ဆက္ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ-လို႔…၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ အဲဒီလိုမ်ိဳး တခါမွ ေတာင္းပန္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္ကသားကို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက မသိမသာတမ်ိဳး၊ သိသိသာသာတဖံု ၾကည့္ေလ့႐ွိၾကတယ္၊ ရင္းႏွီးတဲ့လူတခ်ိဳ႕က အဲဒါ ဘာစကားလဲ-လို႔ လာေမးတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီလို အေမးခံရတိုင္း “ျမန္မာစကား” လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ အၿမဲျပန္ေျဖ ခဲ့တယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ သားကိုၾကည့္တဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အားက်တဲ့အရိပ္ေတြ အၿမဲေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ကေနကို ဖြင့္ေျပာၾကတယ္၊ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားေလး ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ အခုလိုငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွအားထုတ္စရာ မလိုဘဲ ဘာသာစကားတခုကို ေျပာခြင့္ရေနတာ…” တဲ့…၊

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ သားနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာရတာ အၿမဲတမ္းေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမန္မာစကားေျပာသူဟာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ က်ေနာ့္ဖက္က တခါတေလမွာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး အားစိုက္ခဲ့ရတယ္၊ သူၾကားေနက် ျပင္သစ္စကားသံေတြထက္ မေက်ာ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး မေလ်ာ့ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သူ႔အနီးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး စကားလံုးအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို သင္ယူၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္စကား ေျပာတဲ့အခါ အဲဒီစကားထဲကေန စကားလံုးအသစ္ တလံုးကို မွတ္မိမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္မေျပာဘဲ အျခားလူႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသံကို နားစြင့္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ သံုးလံုးကို ပိုၿပီးမွတ္မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကို သားအတြက္ က်ေနာ္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ဘူး၊ တႏိုင္ငံလံုးေပါင္းမွ ျမန္မာဦးေရ စုစုေပါင္း တရာေတာင္မ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတခုမွာ ေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ျမန္မာစကားသံေတြ ေဝေဝစည္စည္ ၾကားခြင့္ဆိုတာ ဘယ္႐ွိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ့္သား မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားၾကားရေအာင္ က်ေနာ္ကပဲ ေျပာရေတာ့တယ္၊ အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခါ တခါတေလ မလိုအပ္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာေတာင္ ေျပာခဲ့ရတယ္၊ ဥပမာ-သူၾကည့္ေနတဲ့ ကာတြန္းဇတ္ကားေလးထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ ျပင္သစ္စကားတခြန္းကို သူလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါလ်က္ က်ေနာ္က စကားျပန္ပံုစံနဲ႔ ျမန္မာလို ထပ္ေျပာတာမ်ိဳး၊ သူ႔အေမက ျပင္သစ္လို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းကိုပဲ က်ေနာ္က ျမန္မာလိုျပန္ၿပီး ထပ္ေျပာတာမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီလို ေျပာျခင္းအားျဖင့္ ေဝါဟာရအသစ္ေတြ သူ ဖလွယ္ယူႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္၊

တခါေတာ့ သားအသက္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္၊ “ေဖေဖက တျခားလူအားလံုးကို ျပင္သစ္လို ေျပာေပမယ့္ သားကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာလဲ”တဲ့၊ သူဆိုလိုတာက သူလည္းျပင္သစ္လို ေျပာေနၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာတတ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခက္ေအာင္ ျမန္မာလိုေျပာေနတာလဲ-ေပါ့၊ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ သားက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ျမန္မာစကားတခ်ိဳ႕ကို ျပင္သစ္လို ျပန္,ျပန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သူ႔ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္၊ “သားသားရဲ႕ အေဖက ျမန္မာ…၊ ေဖေဖ့ကို ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ဟိုးအေဝးႀကီးက ႏိုင္ငံမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ အဲဒီႏိုင္ငံက အခု သားေန,ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံလိုပဲ သာယာတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြေနပံုက ဒီႏိုင္ငံကနဲ႔ မတူဘူး၊ အဝတ္အစားေတြ မတူဘူး၊ ေျပာတဲ့စကားေတြ မတူဘူး၊ အဲဒီလိုမတူတဲ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာခ်င္လို႔ ေဖေဖ့ကို သင္ေပးဖို႔လာေျပာတဲ့လူေတြ ႐ွိတယ္၊ သူတို႔က ပိုက္ဆံေတာင္ ေပးအံုးမွာ…၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖက ဒီႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တယ္၊ ဟိုႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တဲ့ အတြက္ပဲ၊ အခု သားသားက ျမန္မာစကားေျပာဖို႔ ေဖေဖ့ကို ပိုက္ဆံတျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး၊ ေဖေဖေျပာသမွ်ကို စာအုပ္ေတြနဲ႔လည္း လိုက္မွတ္စရာမလိုဘူး၊ အခုလို ကစားရင္း၊ စားရင္း၊ အတူေနရင္း ေျပာေနတာနဲ႔ကို သားသားက ေျပာတတ္သြားမွာ၊ ျမန္မာအေဖကေမြးတဲ့ သားလည္း ေဖေဖ့လိုပဲ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္ေအာင္လို႔ သားကို အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာ”…၊ က်ေနာ္ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူမ်ားက ခဲရာခဲဆစ္လုပ္ေနရတာကို သူက လြယ္လြယ္နဲ႔ရတယ္လို႔ ေတြးမိသြားလို႔ လားေတာ့ မသိဘူး၊ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္သြားပံုပဲ၊ ေနာက္လည္း အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳး မေမးေတာ့ဘူး၊

ျမန္မာစကားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သားက ဒီဘာသာစကားေပၚမွာ အထင္ေသးစိတ္ျဖစ္မသြားေအာင္ က်ေနာ္ အၿမဲပဲ သတိထားခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာေနရင္းနဲ႔ တျခား အဂၤလိပ္စကားေတြ၊ ျပင္သစ္ စကားေတြ ညွပ္ၿပီးမေျပာမိေအာင္ အထူးသတိထားရတယ္၊ သူ႔အျမင္မွာ ျမန္မာစကားဟာ ေဝါဟာရဆင္းရဲတယ္လို႔ မထင္ရေလေအာင္ သူေ႐ွ႕မွာ စကားလံုးတိုင္းကို ျမန္မာလိုေျပာႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ အဲဒီလို အႀကိဳးစားလြန္လို႔ တီဗီကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလို႔ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ေျပာမိတာမ်ိဳး၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းကို ဗီဒီယိုကစားစက္လို႔ အတင္းျဖစ္ညွစ္ ဘာသာျပန္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္ရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လုပ္ေနတာထက္စာရင္ လူတကာေျပာတဲ့ပံုစံ၊ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ေျပာတဲ့ပံုစံကပဲ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေလွ်ာ့ရပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သားကို ျမန္မာျပည္ေခၚသြားေတာ့ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာလို ေျပာႏိုင္တာ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ေျပာသမွ် သူနားလည္ေနတာ၊ သူ႔ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေျပာႏိုင္တာေတြကို သေဘာေတြက်ၿပီး သူ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီႏိုင္ငံကို အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကလူေတြနဲ႔ သူ အျပန္အလွန္ ေျပာႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူေနပံုရတဲ့ သားကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္၊ “သားသား ေမြးကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ ေဖေဖ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာ သားအခု သိၿပီလား”လို႔…၊ သားက “ဟုတ္ကဲ့…” ဆိုၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္ေျဖတယ္၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ျမန္မာျပည္က ႐ြယ္တူကေလးေတြေလာက္ေတာ့ သားက သြက္သြက္လက္လက္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးခ်င္းေျပာတဲ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးေတြ ကိုလည္း သူ မကြ်မ္းက်င္ဘူး၊ သူရဲ႕ အဓိက ျမန္မာစကားေျပာဖက္က အေဖျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ရဲ႕ ေဝါဟာရက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အကန္႔အသတ္ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို စာပါသင္တဲ့အခါ ျမန္မာ့လူေနမႈဘဝကို တြဲသင္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ေတြ ထပ္တိုးေအာင္ လုပ္ယူလို႔ရပါတယ္၊ အဓိက,က ဇြဲ႐ွိဖို႔နဲ႔ စိတ္႐ွည္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ သားရဲ႕ ျမန္မာစကားသင္ၾကားမႈမွာ က်ေနာ္ဟာ ေနာက္ဆံုးခံတပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အလံက်မသြားေစဖို႔က က်ေနာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ၊

အလ်င္အျမန္ကို ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကူးလူးဆက္သြယ္မႈေတြကလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုပိုမ်ားလာတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္မိကုန္ၾကတာ သဘာဝက်သလို ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားေတြကို မသင္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေခတ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာေနရတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားတခု တည္တံ့ဖို႔ဆိုတာ ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဲဒီဘာသာစကားအေပၚ ဘယ္ေလာက္အေလးထား ထိန္းသိမ္းမလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္မွာပါပဲ၊ ဒီေန႔လိုေခတ္ကာလမွာ မိဘေတြက ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးကို ျမန္မာစကားကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ဘယ္လိုသင္ေပးမလဲ ဆိုတာက တကယ့္ကိုစိန္ေခၚမႈ တရပ္ပါ၊ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကေလးအတြက္ အိမ္မွာ ျမန္မာစာဆရာ သီးသန္႔ေခၚသင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔သားေလးတက္တဲ့ အင္ဒုိနီး႐ွားေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ သင္မေပးတဲ့အခါ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အဲဒီကြက္လပ္ကို ျဖည့္တဲ့သေဘာပါပဲ၊ ဒီစကားကို မေျပာတတ္လည္း ဘာအေရးလဲ၊ ျမန္မာစာမတတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္မွာလာေန၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ အလုပ္,လုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြမွ အမ်ားႀကီးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္းေျပာခ်င္မွာပါ၊ မွန္ပါတယ္…၊ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေပမယ့္လည္း ဘဝမွာ က်႐ွံဳးမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေနႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာစကား ေျပာတတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာစကား ေျပာသင့္တာလဲ? ႐ွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း႐ွိသလို ေဝါဟာရႂကြယ္တဲ့၊ သီးျခားျဖစ္တည္မႈ ဝိေသသ လကၡဏာ႐ွိတဲ့ ျမန္မာစကားလို ဘာသာစကားတခုကို ေျပာႏိုင္တာဟာ ဘုိးဘြားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းထားခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္လို႔ကို ျမန္မာမွန္ရင္ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္သင့္ပါတယ္၊ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းတယ္ဆိုတာ လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔သမိုင္းေၾကာင္းကို နားလည္တဲ့ လူယဥ္ေက်းတို႔ရဲ႕ လူသားတာဝန္ပါ၊ လူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ သြားၾကမွာပါပဲ၊ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ အလြယ္တကူ သင္ယူတတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ျမန္မာစကား အေမြအႏွစ္တရပ္ ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ သူတို႔ေလးေတြ အဲဒီစကားအေပၚ ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတတ္လာေစဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံတဲ့၊ ျပည့္စံုႂကြယ္ဝတဲ့ ႏွလံုးသားတစံု ထုဆစ္ေပးလိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ က်ေနာ္နားလည္ ယံုၾကည္မိပါတယ္…။ ။