“တိုင္းျပည္အတြက္ ျမက္တစ္ပင္ေတာင္မွ စိုက္ခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ဘူး” တဲ့၊
လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕မွာ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ...၊
ေလာကမွာ ျမက္စိုက္တာထက္
ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ႐ွိေနခဲ့တာ
ခမ်ာ မသိေလေရာ့ သလား...၊
အျပစ္ေတာ့ မဆိုသာပါဘူးေလ...၊
လူဆိုတာက ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ေျပာၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္လား၊
အလင္းေတြ ပြင့္လာတဲ့အခါ
အသံေတြဟာ ပိုၿပီး က်ယ္လာၾကတယ္၊
“Weather မေကာင္းရင္ ျဖဳတ္လဲလိုက္...”
“Any ask…?”
“ကြန္တိန္နာနဲ႔ ထည့္မရဘူး၊ ပိုရင္ေတာ့ ေရာင္းစားရမွာပဲ...”
“ေအးေအးေဆးေဆး ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းေနပါ...”
“တစ္နပ္ပဲ စားၾက...”
“ျပည္သူကို အလိုလိုက္မိလို႔ အေႂကြးေတြ တင္ကုန္တာ...”
“နယ္လွည့္ၿပီး ပါး႐ိုက္လာတာကြ...”
“ႏွယ္ႏွယ္ရရဗိုက္ မွတ္ေနသလား၊ က်ည္ရာ ႐ွိတယ္...”
အသံေတြ၊ အသံေတြ
မ်ားလိုက္တဲ့ အသံေတြ...
တစ္ခ်ိန္က တစြန္းတစသာ ၾကားခြင့္ရတဲ့ တီးတိုးသံေတြ
ေဟာ... အခုေတာ့
ရပ္သိ႐ြာေက်ာ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔
တစ္ခါေျပာ တစ္ခါထိ...၊
အိုးနင္းခြက္နင္း ၾကားရခ်က္
ေဗထိဆိုမွျဖင့္ ကြဲခ်က္က ဟက္တက္...၊
အေမတို႔ေခတ္က ေျပာၾကသလို
'စီကနဲဆို သူႀကီးလူခ်ည့္ပဲ'ဆိုရမလို
လူစြမ္းေကာင္းေတြ ေပါတဲ့ေျမ...၊
ခက္ေနပံုမ်ားေတာ့...
ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ က်က္မလာတဲ့ ေ႐ွ႕ထြက္ဝန္မင္းေတြနဲ႔
ေပ႐ွည္ေနတဲ့ ေအာ္ပရာမွာ
မေပ်ာ္႐ွာႏိုင္တဲ့ ပရိတ္သတ္
ေျပာင္းဖူး႐ိုးနဲ႔ ထ,ပစ္ခ်င္စိတ္ကို ႀကိတ္မွိတ္၊ ၿမိဳသိပ္...
ဟိုး အေ႐ွ႕တစ္႐ိုးက ေကာင္းကင္မွာ
ပုစဥ္းရင္ကြဲသံေတြ ဆူညံလွတယ္...။
ညီလင္းသစ္
၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၄
